Gods vergeten Woord 18 De Wet van Christus 7 Omgaan met risico’s

Addendum: omgaan met risico’s

 

Ik wil dit hoofdstuk niet afsluiten zonder nog in te gaan op de argumenten van sommigen die menen dat de Bijbel het toepassen van preventieve geneeskunde verbiedt. Hiervoor wordt soms het vers geciteerd waar Jezus zegt:

“Zij, die gezond zijn, hebben geen geneesheer nodig, maar zij, die ziek zijn” (Matt. 9:12).

Jezus zei dat in antwoord op de mening van de Farizeeën dat als Hij de echte Messias was Hij zich niet zou inlaten met zondaars, maar met hen, de rechtvaardigen. Hij maakt dat duidelijk als Hij eraan toevoegt:

“Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen te roepen, maar zondaars.”

Het is dus in de eerste plaats een beeld. Maar voor dat beeld gebruikt Hij een algemeen vaststaand principe: in een tijd waarin geneeskunde uitsluitend curatief (achteraf genezend) was, en preventieve geneeskunde nog niet bestond, zou je de dokter inderdaad pas roepen als er iemand ziek was. Dit was geen gebod, maar een verwijzing naar iets dat even voor de hand liggend was als een open deur. Het gaat niet aan om al zulke uitspraken van Jezus (of anderen in de Bijbel) te verheffen tot dwingende geboden. Daarnaast hoort men wel eens het argument dat God een doel heeft als Hij tegenspoed over ons brengt (wat ontegenzeggelijk waar is) en dat men Hem die mogelijkheid dus niet mag ontnemen (alsof wij dat zouden kunnen!) door vooraf maatregelen te nemen. Op dezelfde gronden zijn bijvoorbeeld in Zeeland bezwaren geopperd tegen dijkverzwaring. We moeten daar verder op ingaan, want hier speelt een principe dat verder gaat dan preventieve geneeskunde.

 

De vraag die hier speelt is:

in hoeverre moet of mag een christen zich wapenen tegen mogelijk onheil dat hem zou kunnen overkomen.

Brand is de belangrijkste dekking van de inboedelverzekering

Laten we eerst de grenzen eens afbakenen. Ieder van ons die een weg wil oversteken zal, als hij niet al te verstrooid is, eerst kijken of er geen auto aankomt. Dat beschouwen wij als normale voorzorg. Sterker nog wij zouden het bijzonder dom vinden als iemand het niet deed en daardoor aangereden werd. ‘Eigen schuld’ zouden wij zeggen, ‘had je maar moeten opletten’. We zouden het (terecht) ook niet accepteren als iemand ons zou willen aanpraten dat je, in plaats van te kijken, op God zou moeten vertrouwen, dat die je veilig aan de overkant brengt. We zouden dat beschouwen als God verzoeken, wat een vorm van zonde is. Anderzijds kun je, bijbels gezien, vraagtekens plaatsen bij het gedrag van iemand die, bijvoorbeeld, altijd achterin een vliegtuig wil zitten, omdat dat statistisch gezien de grootste overlevingskans geeft bij een onverhoopt ongeluk. Of bij iemand die al zijn geld besteedt om zich tegen van alles en nog wat te verzekeren. En dan bedoel ik niet de ‘normale’ verzekeringen tegen ziekte of brand. Zulke verzekeringen zijn gebaseerd op het uitsmeren van de kosten van diegenen die het overkomt (en het overkomt nu eenmaal een bepaald percentage van de bevolking) over het totaal van alle deelnemers. Dat is een vorm van solidariteit.
In een gesloten gemeenschap zou je zulke risico’s kunnen opvangen door, als het iemand overkomt, de schade gemeenschappelijk te dragen, als een vorm van solidariteit achteraf. In een onpersoonlijk geworden maatschappij kan dat niet meer. Maar wat wel kan is deze vorm van solidariteit vooraf. Daar is niets mis mee. En dan ga ik nog even niet in op mensen die op principiële gronden weigeren zich te verzekeren tegen wettelijke aansprakelijkheid. Die maken naast zichzelf ook hun eventuele schuldeiser tot lijdend voorwerp van hun overtuiging. Reeds de Wet van Mozes was geënt op de zorg en aansprakelijkheid voor de medemens. Nee, wat ik bedoel zijn verzekeringen tegen de meest onwaarschijnlijke of onbenullige risico’s. Als we die aangaan zouden we vertrouwen op onze verzekeringen in plaats van op God:

‘Mij kan niets gebeuren, want ik ben verzekerd’.

Het probleem zal intussen duidelijk zijn. We moeten een middenweg zien te vinden tussen het nemen van normale voorzorg en het willen uitsluiten van elk mogelijk risico ten koste van inspanningen die wij in Christus’ dienst nuttiger hadden kunnen besteden.

Terug naar ons dilemma: Je laten inenten tegen bestaande ziekten of je verzekeren tegen reële risico’s, die nu eenmaal bestaan, is één ding. Proberen absolute zekerheid te verwerven, buiten God om, een ander. En dat er geen harde scheidslijn ligt tussen die twee betekent alleen maar dat we zullen moeten leren nadenken. Dat we ons bij al ons handelen zullen moeten afvragen:

‘Wat verwacht God van mij?’

Dat is een onderdeel van ons leerproces. En als niet ieder van ons in een gegeven situatie tot dezelfde conclusie komt zullen we dat van elkaar moeten leren accepteren, zolang er maar serieus over nagedacht is.

+

Voorgaande

Gods vergeten Woord 18 De Wet van Christus 1 Wet van Mozes

Gods vergeten Woord 18 De Wet van Christus 2 Jezus en de Wet

Gods vergeten Woord 18 De Wet van Christus 3 Tien geboden

 Gods vergeten Woord 18 De Wet van Christus 4 De sabbatdag

Gods vergeten Woord 18 De Wet van Christus 5 De Ware sabbatdag

Gods vergeten Woord 18 De Wet van Christus 6 Voorschriften van het apostelconcilie

De nacht is ver gevorderd 9 Studie 2 Schrik of troost 5 Menselijke politiek of Gods hand

Tekenen der Laatste Dagen

++

Aanverwant

1. God meester van goed en kwaad

+++

Verder gerelateerd

1. Geseënd
2. Alive To God – Daily Thought 1 Chronicles 10:12
3. Pad van Beproewing
4. Ziek zijn is een full-time baan / being sick is a full time job