Wij baseerden ons niet op vernuftige verzinsels
De apostel Petrus behoorde tot de drie bevoorrechte discipelen binnen de apostelenkring, die een heel bijzondere gebeurtenis hebben meegemaakt. Het gebeuren was zelfs zo bijzonder dat het Petrus zijn hele verdere leven is bijgebleven. Sterker, zo belangrijk was die gebeurtenis dat het een blijvend stempel heeft gedrukt op zijn leven en getuigenis.
Het was een gebeurtenis die Jezus van te voren had aangekondigd. Hij zei:
“Ik verzeker jullie: sommigen die hier aanwezig zijn zullen niet sterven voordat ze de komst van het koninkrijk van God in al zijn kracht hebben meegemaakt” (Marcus 9:1, NBV).
Duidelijke woorden en toch raadselachtig. Want op dat moment wist Petrus nog niet dat hij uitgekozen was om een van deze “sommigen” te zijn. Gedachten gingen snel door zijn hoofd. Zou hij bij zijn leven meemaken wat Jezus hier beloofde? De komst van het koninkrijk van God! De komst in al zijn kracht nog wel. Als dat zo was dan leefde hij wel in een heel bijzondere tijd.
Een paar dingen waren zeker. De discipelen verwachtten de komst van het reeds eeuwenlang aangekondigde koninkrijk van God op aarde. Het verschijnen van Jezus had hun verwachting geïntensiveerd. Petrus spitste zijn oren. Ging het binnenkort echt gebeuren? Maar hoe warende woorden van Jezus te rijmen met het feit dat niet állen deze vervulling zouden meemaken? Want Jezus had gezegd:
sommigen zullen het meemaken.
Dat maakte het eveneens raadselachtig. Het koninkrijk zou toch wereldomvattend zijn?
Ik denk dat Petrus uren heeft liggen nadenken over deze woorden van Jezus. Zijn medeapostelen zullen ook wel wakker hebben gelegen. Zes dagen later nam Jezus Petrus (de eerste die wordt genoemd), Jakobus en Johannes met zich mee een hoge berg op, waar ze helemaal alleen waren. Toen gebeurde het.
“Voor hun ogen veranderde hij van gedaante, zijn kleren gingen helder wit glanzen, zo wit als geen enkele wolwasser op aarde voor elkaar zou kunnen krijgen” (Marcus 9:2,3).
Het was geen droom, evenmin een visioen. Het was werkelijkheid. Toen ook nog Elia en Mozes verschenen, werden zij door schrik overweldigd. Petrus wist met de situatie geen raad en wilde drie tenten opslaan, een voor Jezus, een voor Mozes en een voor Elia. Toen maakte God een einde aan hun onzekerheid. De schaduw van een wolk viel over hen en uit de wolk klonk een stem:
‘Dit is mijn geliefde Zoon, luister naar hem!’ (Marcus 9:7).
Ze keken om zich heen en zagen niemand meer, behalve Jezus. God deed de gedaante van zijn geliefde zoon veranderen. De drie intimi van Jezus waren getuige van een fenomenale voorproef van het verheerlijkte lichaam van hun Meester. In dat onsterfelijke lichaam zal Jezus straks als koning op aarde heersen! Het is dan ook niet zonder betekenis dat zij aan niemand mochten vertellen wat ze hadden gezien voordat de Mensenzoon uit de dood zou zijn opgestaan. De gebeurtenis van de verheerlijking op de berg, of preciezer gezegd Jezus’ vlak daaraan voorafgaande aankondiging van zijn verwerping en dood, markeert een belangrijke overgang in het evangelie volgens Marcus. Tot Marcus 8:31, waar Jezus zijn discipelen voor het eerst bekend maakt dat hij veel zou moeten lijden, ligt het accent op de autoriteit van Jezus.
In het allereerste vers staat:
“Het begin van het evangelie van Jezus Christus, Zoon van God”.
Jezus is de langverwachte zoon in Israël die komen zou. Na zijn doop door Johannes de Doper verkondigde Jezus het goede nieuws:
“De tijd is aangebroken, het koninkrijk van God is nabij: kom tot inkeer en hecht geloof aan dit goede nieuws” (Marcus1:15).
De hoorders van Jezus’ verkondiging leefden in een bijzondere tijd. Het was de vervulde tijd, want het koninkrijk van God was nabijgekomen. Er leek niets veranderd, want de mensen zagen nog steeds overal Romeinse soldaten die het land bezetten, om zich heen. Maar er was ook een andere opvallende figuur het land binnengekomen: Jezus.
Jezus zei dat een Rijk van een totaal andere signatuur nabij was gekomen. Wanneer de mensen goed op Jezus hadden gelet, dan hadden zij kunnen zien dat het centrum van Gods rijk in hun midden stond: Jezus was het koninkrijk in hoogsteigen persoon. Vandaar de mooie opening van het evangelie van Marcus:
Begin van het evangelie van Jezus Christus.
Jezus bracht overal in het land het goede nieuws. En hij deed dit met overtuigend gezag. Hij genas mensen die leden aan psychische ziekten, aan ‘huidvraat’, aan verlamming, aan bloedverlies, en hij wekte zelfs doden op. Of dat nog niet genoeg was deed hij de storm op het meer van Galilea bedaren en wel zo indrukwekkend dat het wateroppervlak onmiddellijk zonder rimpelingen was. Misschien was het summum van de doorbraak van het koninkrijk wel gelegen in het feit dat Jezus vijfduizend mensen van brood voorzag, nadat de discipelen met moeite vijf broden hadden gevonden. Na de maaltijd haalden de leerlingen de overgebleven stukken brood op, waar wel twaalf manden mee konden worden gevuld (Marcus 6:43). Twaalf manden! Symbool van de twaalf stammen van Israël? Die wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging deed denken aan een andere wonderbaarlijke broodvoorziening: het manna in de woestijn. Daarna genas hij iemand die doof was en gebrekkig sprak. Er staat:
“Meteen gingen zijn oren open, zijn tong kwam los en hij kon normaal spreken” (Marcus 7:35).
Jezus liet het niet bij één wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging, maar gaf een herhaling als tweede teken (Marcus 8:6). De maaltijd begon met zeven broden en aan het eind haalden de leerlingen op wat er van het eten overschoot: zeven manden vol. Zeven manden! Symbool van volmaaktheid? Jezus is het brood des levens. Niet alleen voor Israël, maar ook voor allen buiten Israël die in hem geloven en hem volgen. Een aantal decennia later schreef Petrus een bemoedigende brief aan medebroeders en zusters, die hetzelfde kostbare geloof hadden ontvangen als hij en zijn mede apostelen. Hij schreef:
“Toen wij u de glorierijke komst van onze Heer Jezus Christus verkondigden, baseerden wij ons niet op vernuftige verzinsels – integendeel, wij hebben met eigen ogen zijn grootheid gezien. Want hij ontving van God, de Vader, eer en luister, toen de stem van de majesteitelijke luister tegen hem zei:
‘Dit is mijn geliefde zoon, in hem vind ik vreugde.’
Die stem hebben wij zelf uit de hemel horen klinken toen wij met hem op de heilige berg waren (2 Petrus 1:16-18).
In onze tijd horen wij geregeld dat het mooie verhaal van de gekruisigde en opgestane Jezus niet op de werkelijkheid is gebaseerd. Daarom is het goed om het getuigenis van de apostel Petrus te laten klinken in een wereld waar de twijfel en het ongeloof hebben toegeslagen. Petrus steekt de gelovigen een hart onder de riem:
“U doet er goed aan uw aandacht altijd daarop gericht te houden, als op een lamp die in een donkere ruimte schijnt, totdat de dag aanbreekt en de morgenster opgaat in uw harten” ( vers 19).
De wereld zegt dat het evangelie een verzinsel is. Petrus draait het in feite om:
wat de ontkennende wereld beweert is een verzinsel.
In het Grieks schreef de apostel:
wij zijn geen vernuftig gevonden mythen nagevolgd.
Sommige moderne theologen lezen de Bijbel alsof het evangelie (niet) waar gebeurd is. Zij vinden dat de ‘kerk’ alleen kan overleven bij een prediking die zich richt op een verbeelding van de werkelijkheid, niet door uit te gaan van het echt gebeurde verhaal van Jezus’ dood en opstanding. Zij schijnen liever in een sprookjeswereld te leven dan te kiezen voor Jezus Christus. Daarmee komen zij in feite in opstand tegen God die zijn zoon heeft gegeven!
Petrus schreef:
“Geliefde broeders en zusters,dit is al de tweede brief die ik u schrijf. Met beide wil ik u tot een helder inzicht brengen, en wel door u te herinneren aan de woorden die de heilige profeten destijds hebben gesproken en aan het gebod van onze Heer en redder dat uw apostelen u hebben doorgegeven. Vergeet vooral niet dat er aan het einde van de tijd spotters zullen komen, die hun eigen begeerte volgen en smalend vragen:
‘Waar blijft hij nu? Hij had toch beloofd te komen?’
Gods belofte is vast en zeker.
“Maar wij vertrouwen op Gods belofte en zien uit naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waar gerechtigheid woont” (2 Petrus 3:13).
Petrus bedoelt met “een nieuwe hemel en een nieuwe aarde” niet een denkbeeldige wereld waar onsterfelijke zielen leven. Petrus wist maar al te goed dat deze uitdrukking in het Oude Testament betrekking heeft op een nieuwe samenleving op aarde (zie bijvoorbeeld Jesaja 2:2). Jezus had dit in zijn eerste onderrichting op de berg reeds aangekondigd:
“Gelukkig de zachtmoedigen, want zij zullen het land bezitten” (Matteüs 5:5).
De ervaring van de van gedaante veranderde Jezus op de berg, was de zekerheid waarop Petrus zijn geloof baseerde. Dat gaf hem ook de kracht en de moed om geduldig de terugkomst van zijn Heer uit de hemel te blijven verwachten. En hij spoorde zijn medegelovigen aan:
“Omdat u hiernaar uitziet, geliefde broeders en zusters, moet u zich inspannen om smetteloos, onberispelijk en in vrede door hem te worden aangetroffen” (2 Petrus 3:14).
Hij schrijft verder:
“Bedenk dat het geduld van onze Heer uw redding is” (vers 15).
De term ‘redding’ is veel meer omvattend dan vergeving van zonden. Redding houdt ook voor de discipelen een lichamelijke verandering in. Hun lichamen zullen onsterfelijk worden gemaakt. Zij zullen wonen op de aarde die nieuw zal worden gemaakt. Petrus had dat al vanaf het begin verkondigd:
“Dat is Jezus, die in de hemel moest worden opgenomen tot de tijd aanbreekt waarover God van oudsher bij monde van zijn heilige profeten heeft gesproken en waarin alles zal worden hersteld” (Hand.3:21).
Dit herstel beantwoordt geheel aan Gods voornemen, dat Hij al vóór de schepping van de wereld had. De Bijbel is geschreven om ons dit herstel voor ogen te doen houden. Het herstel zal de aanvankelijke verwachtingen van Petrus verre overtreffen – en ook die van ons!
M.R.
Christadelphians
Guestspeaker
Marcus Ampe
Belgian Biblestudents
Christadelphian Ecclesia
