Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 4 Zo dikwijls gij dit doet

Zo dikwijls gij dit doet

Uit het boek Handelingen weten wij dat de eerste gemeente gewoon was dit ritueel van ‘het breken van het brood’ dagelijks te herhalen, als deel van hun dagelijkse maaltijden:

“En zij bleven volharden bij het onderwijs van de apostelen en de gemeenschap, het breken van het brood en de gebeden … en voortdurend waren zij elke dag eendrachtig in de tempel, braken het brood aan huis en gebruikten hun maaltijden met blijdschap en eenvoud des harten” (Hand. 2:42, 46).

Wat later, in de tijd dat Paulus zijn zendingsreizen heeft ondernomen en gemeenten heeft gesticht in heidense landen, lijkt het erop dat zij wekelijks bijeen kwamen op speciale bijeenkomsten:

“En toen wij op de eerste dag der week samengekomen waren om brood te breken, … “ (Hand. 20:7).

het breken van het brood (Foto credit: Wikipedia)

Overigens blijkt uit het daarop volgende verslag dat die bijeenkomst begon in de avond (men heeft wel voorgesteld dat dat was om ook de slaven de gelegenheid te geven om aanwezig te zijn; zij zouden overdag geen vrije tijd hebben). Gezien de Joodse dagindeling, die begon bij zonsondergang, moet dit dus de zaterdagavond zijn geweest. Aan de gemeente te Korinte schrijft Paulus aangaande de collecte voor de armen te Jeruzalem:

“Wat nu de inzameling voor de heiligen betreft, doet ook gij, evenals ik het in de gemeenten te Galatië geregeld heb: elke eerste dag der week legge ieder uwer naar vermogen thuis iets weg, en hij spare dit op, opdat er niet eerst na mijn komst inzamelingen moeten gehouden worden” (! Kor. 16:1-2).

Ook dit lijkt te wijzen op wekelijkse bijeenkomsten. In dit licht gezien is het jammer dat de praktijk van vele kerken is om weliswaar wekelijks bijeen te komen, maar het ‘breken van het brood’ te beperken tot enkele speciale gelegenheden.

Communie onderdelen: de wijn en het brood (Foto credit: Wikipedia)

+

Voorgaande

Het Avondmaal des Heren

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 1 Schendingen van het Oude Verbond

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 2 bloed van het Verbond

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 3 Christus’ vlees en bloed

Volgende: Gemeenschap

++

Aansluitende lectuur

1. Het Avondmaal des Heren
2. 14 Nisan een dag om te herinneren #2 In Jezus tijd
3. Op de eerste dag voor matzah
4. Jezus laatste avondmaal
5. Een Feestmaal en doodsherinnering
6. Jezus is verrezen
7. Geestelijke vorming tot heiligheid #3
8. Belangrijkste weekend van het jaar 2016

+++

Related articles

1. Blood and Water
2. The Word of God is active and alive
3. The Seven Sacraments of the Church
4. Thinking about Eucharist in the Early Church 5: Transformed Memory
5. Coming to the Table
6. Dining with JesusBread of Life
   Bread in a Time of Hunger
7. Communion Meditation 38: The Empowerment of the Supper
8. Oct. 8 Gathering: Living Eucharistically
9. “The Cup of Salvation”
10. Sermon: Food
11. Profaning Our Eucharistic Lord Piece by Piece
12. On ‘Transcendence’ and Christianity: A Philosophical Reflection
13. The Real Presence Of Jesus In the Holy Eucharist Is Reality, A True Miracle
14. Carl Trueman on the Reformation: Part Sixteen
15. Intermission: Luther v Zwingli on the Eucharist28th Sunday of the Year: Welcome to the Feast.Afro-catholic – why Fresh Expressions of Church are failing to make an impact on Anglicans in South Africa
16. The Eucharist in the Catacombs
17. Sitting in the Son
18. The Message We Send
19. The First Adoration
20. So, What Do You Do At Adoration?
21. Christ Mirrors, by Kris Rooney
22. One Hour

• We’ll Have The Fried Rice

Advertenties

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 3 Christus’ vlees en bloed

Christus’ vlees en bloed

 

In een van zijn toespraken in Kafarnaüm aan de oever van het meer van Galilea zei Jezus:

“Ik ben het brood des levens. Uw vaderen hebben in de woestijn het manna gegeten en zij zijn [desondanks] gestorven; dit is het brood, dat uit de hemel nederdaalt, opdat wie ervan eet, niet sterve. Ik ben het levende brood, dat uit de hemel nedergedaald is. Indien iemand van dit brood eet, hij zal in eeuwigheid leven; en het brood, dat Ik geven zal, is mijn vlees, voor het leven der wereld” (Joh. 6:48-51).

Vervolgens vinden wij de reactie die wij gewoonlijk vinden in het evangelie van Johannes: zijn gehoor begrijpt zijn symbolisch taalgebruik niet en vat zijn woorden letterlijk op:

“Hoe kan deze ons zijn vlees te eten geven?”

Jezus refereert hier echter aan de gewoonte onder de Wet dat degene die een offer bracht, van dat offer at in een offermaaltijd, als een teken van zijn Verbond met God. Wat Hij hier bedoelt is wat wij eerder hebben besproken (hoofdstuk 6, ‘De verlossing’) dat wij ahw. moeten sterven en dat Christus in ons moet gaan leven, in ons gestalte moet krijgen. Hij gaat dan door met zijn beeld:

“Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij gij het vlees van de Zoon des mensen eet en zijn bloed drinkt, hebt gij geen leven in uzelf. Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en Ik zal hem opwekken ten jongsten dage” (vs. 53-54).

Dat maakt het voor de Joden alleen maar erger, want het ‘eten’ van bloed was onder de Wet ten strengste verboden. God had te Sinaï gezegd:

“De ziel [in de Bijbel: het leven] van het vlees is in het bloed en Ik heb het u op het altaar gegeven om verzoening over uw zielen te doen, want het bloed bewerkt verzoening door middel van de ziel” (Lev. 17:11).

Dat verklaart de nadruk op bloed bij het sluiten van het Verbond. Dat het deelhebben aan het bloed echter verboden was, had ten doel de Israëliet te leren dat het bloed van dieren hem niet echt kon reinigen, dat dat niet echt eeuwig leven kon brengen. Alleen het bloed van het volmaakte offer zou daar toe in staat zijn. Maar tegen de tijd van het NT waren de Joden al zo geconditioneerd ten aanzien van bloed dat alleen al de gedachte aan het eten van bloed hun geest blokkeerde. En hun reactie was:

“Deze rede is hard ; wie kan haar aanhoren” (vs. 60).

 

Bij zijn afscheidsmaal in de bovenzaal komt Jezus terug op deze leer. Volgens het verslag dat Paulus er later van geeft aan de gemeente te Korinte:

“Want zelf heb ik bij overlevering van de Here ontvangen, wat ik u weder overgegeven heb, dat de Here Jezus in de nacht waarin Hij werd overgeleverd, een brood nam, de dankzegging uitsprak, het brak en zeide: Dit is mijn lichaam voor u, doet dit tot mijn gedachtenis. Evenzo de beker, nadat de maaltijd afgelopen was, en Hij zeide: Deze beker is het  Nieuwe Verbond in mijn bloed, doet dit, zo dikwijls gij die drinkt, tot mijn gedachtenis. Want zo dikwijls gij dit brood eet en de beker drinkt, verkondigt gij de dood des Heren, totdat Hij komt” (1 Kor. 11:23-26).

De evangelist Johannes met de Beker van het Nieuwe Verbond

Dat betekent dat Jezus in de bovenzaal een ritueel heeft ingesteld voor de zijnen waarmee zij zijn offerdood gedenken. Drie van de vier evangeliën vermelden dan ook de instelling daarvan. Het vierde, dat van Johannes, heeft in plaats daarvan bovengenoemde rede in de synagoge te Kafarnaüm als alternatief. Dat is in overeenstemming met het feit dat het evangelie van Johannes veel later is geschreven dan de andere drie, toen dit ritueel van brood en wijn al overal bekend was, en dat de taak die Johannes zich gesteld had meer bestond uit het verklaren van de diepere achtergronden van het evangelie, en dus ook van dit ritueel.

 

+

Voorgaande

De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 1 Schendingen van het Oude Verbond

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 2 bloed van het Verbond

Verlossing #1 Bijbelse leer van verlossing

Verlossing #2 De Bijbelse oplossing

Verlossing #6 Deel hebben aan zijn offer

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 2 bloed van het Verbond

Het bloed van het Verbond

Het offer van Noach, 1847-1853

We hebben gezien (hoofdstuk 12, ‘De gemeente van het  Oude Verbond’) dat het Oude Verbond werd ingewijd met het bloed van een verbondsoffer:

“Daarop nam Mozes de helft van het bloed en deed het in bekkens, en de andere helft van het bloed sprengde hij op het altaar. Hij nam het boek des verbonds en las het voor de oren van het volk en zij zeiden: Alles wat de Here gesproken heeft, zullen wij doen en daarnaar zullen wij horen. Toen nam Mozes het bloed en sprengde het op het volk en hij zeide: Zie het bloed van het verbond dat de Here met u sluit, op grond van al deze woorden“ (Ex. 24:6-8).

Zo is het  Nieuwe Verbond ingewijd door het ‘bloed van Christus’. De schrijver aan de Hebreeën zegt van Hem:

“… Hoeveel te meer zal het bloed van Christus, die door de eeuwige Geest Zichzelf als een smetteloos offer aan God gebracht heeft, ons bewustzijn reinigen van dode werken, om de levende God te dienen. En daarom is Hij de middelaar van een nieuw verbond, opdat, nu Hij de dood had ondergaan, om te bevrijden van de overtredingen onder het eerste verbond, de geroepenen de belofte der eeuwige erfenis ontvangen zouden” (Hebr. 9:14-15).

Vervolgens spreekt hij over de inwijding van het  Nieuwe Verbond in gelijke termen als de inwijding van het oude. Maar voordat we die passage citeren moeten we eerst de volgende opmerking maken. Het woord dat het NT gebruikt om het Oudtestamentische begrip verbond weer te geven betekent in klassiek Grieks een testament (waarom dat zo is, is een interessante taalkundige zaak, waar we hier echter niet nader op in kunnen gaan). De SV vertaalt dit ook consequent met ‘testament’ en laat het aan de lezer over om uit te vinden wat er in feite bedoeld wordt. De NV vertaalt bijna altijd met ‘verbond’, behalve op twee plaatsen, waar dit er een van is. Ik meen echter dat de vertaling ‘testament’ hier onjuist is en dat het de voorkeur heeft om ook hier met ‘verbond’ te vertalen. Het citaat luidt in dat geval:

“Want waar een verbond is, moet noodzakelijk van de dood van de ‘verbinder’ [dwz. het verbondsoffer] melding gemaakt worden; een verbond toch wordt alleen van kracht indien er iemand [dier of mens] gestorven is, daar het nog geen gevolg heeft, zolang het verbondsoffer leeft. Daarom is ook het eerste verbond niet zonder bloed ingewijd. Want nadat door Mozes elk gebod volgens de wet aan al het volk was medegedeeld, nam hij het bloed der kalveren en der bokken met water, scharlaken wol en hysop en besprengde het boek zelf en al het volk, zeggende: Dit is het bloed van het verbond, dat God u heeft voorgeschreven” (Hebr. 9:16-20).

+

Voorgaande

De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 1 Schendingen van het Oude Verbond

++

Aanvullend

1. Lam van God #3 Tegenover onschuldig dier een onschuldig man #2
2. Doopsel en bloedvergieten ter vergeving

Gods vergeten Woord 16 Brood en wijn 1 Schendingen van het Oude Verbond

Het  Nieuwe Verbond wordt bij uitstek gesymboliseerd door de tekenen van ‘brood en wijn’. De eerste christenen vierden het ‘breken van het brood’ dagelijks, later wekelijks. Een regelmatig deelhebben hieraan is een van de weinige ‘rituelen’ die van de christen wordt gevraagd.

 

WE hebben in hoofdstuk 12 (‘De gemeente van het Oude Verbond’) gezien hoe God een Verbond sloot met het volk dat uit Egypte kwam. In de loop van het OT lezen we echter telkens weer hoe het volk de termen van dat Verbond overtrad. Vlak voordat de bevolking van Juda in ballingschap werd gevoerd probeerde de vrome koning Josia nog om dat Verbond te vernieuwen:

“Toen ging de koning staan bij de zuil [in de tempel] en sloot een verbond voor het aangezicht des Heren, dat men de Here zou volgen en van ganser harte en ganser ziele zijn geboden, getuigenissen en inzettingen zou houden en de woorden van dit verbond, die in dit boek geschreven waren, zou gestand doen. En het gehele volk trad tot het verbond toe” (2 Kon. 23:3).

Maar de poging mislukte en het volk viel weer af van God en schond opnieuw de termen van het Verbond.

 

Het  Nieuwe Verbond

 

“Jeremia op het plafond van de Sixtijnse Kapel” door Michelangelo

Omstreeks diezelfde tijd verklaarde God bij monde van zijn profeet Jeremia echter:

“Zie de dagen komen, luidt het woord des Heren, dat Ik met het huis van Israël en het huis van Juda een nieuw verbond sluiten zal. Niet zoals het verbond, dat Ik met hun vaderen gesloten heb ten dage dat Ik hen bij de hand nam, om hen uit het land Egypte te leiden: mijn verbond, dat zij verbroken hebben, hoewel Ik heer over hen ben, luidt het woord des Heren. Maar dit is het verbond, dat Ik met het huis van Israël sluiten zal na deze dagen, luidt het woord des Heren: Ik zal mijn wet in hun binnenste leggen en die in hun hart schrijven, Ik zal hun tot een God zijn en zij zullen Mij tot een volk zijn” (Jer. 31:31-33).

Hij spreekt dus over een verbond dat niet alleen nieuw zal zijn, maar ook anders van karakter. Het zal berusten op wat mensen in hun hart dragen  en niet langer op uiterlijke geboden. Na al wat we tot nu toe gezien hebben zou het ons geen moeite moeten kosten om hierin het principe te zien van mensen die er uit eigen vrije wil naar streven God te dienen, de gemeente van de vrijwillig toegetredenen. De brief aan de Hebreeën wijst dit dan ook aan als het Nieuwe Verbond in Christus (Hebr. 8). Wellicht wekt het verbazing dat hij dat doen kan, waar Jeremia toch spreekt van een Verbond voor de beide volken van Israël (“het huis van Israël en het huis van Juda”) en wij het  Nieuwe Verbond reeds hebben aangewezen als iets dat er in de eerste plaats is voor heidenen, niet-Joden. Maar dan hoeven we ons slechts te herinneren dat de heidenen zijn ingeënt op de stam van Israël (zie het eind van hoofdstuk 12) en op die manier ‘deel hebben gekregen aan Israël’, en dat zij ‘zaad van Abraham’ zijn door het geloof (Gal.3:29, zie hoofdstuk 5 onder de tussenkop ‘beloften’).

+

Voorgaande

Een goddelijk Plan #4 Beloften

Gods vergeten Woord 2 Verloren Wetboek 1 Wie heeft nog belangstelling

De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

+++

Ook interessant om lezen:

Die boek Maleagi

Gods volk onderweg – Het leven in de gemeente

Het leven in de gemeente

Gods volk is een gemeenschap van gelovigen die samen onderweg zijn naar zijn Koninkrijk. Het gaat niet in de eerste plaats om individuele verlossing, maar om een toegroeien naar Christus’ voorbeeld als leden van die gemeenschap. Dat stelt eisen aan ons denken en handelen. Maar God helpt ons, door ons te leiden met zijn Geest. Anderzijds wordt van ons gevraagd dat wij die leiding mogelijk maken door regelmatig bezig te zijn met zijn Woord.

• Rudolf Rijkeboer

*

Zoals er de volksvergadering of ekklesia was in vroegere tijden moeten mensen nu ook samenkomen om met elkaar te overleggen, maar ook om met elkaar hun geloof te belijden.

Vele mensen dat het in orde is als zij gedoopt zijn en dan mee doen aan enkele speerpunten of speciale gelegenheden, zoals men bij de Katholieken de eerste en plechtige communie heeft. In vele gevallen zijn die gebeurtenissen slechts een goed excuus om feestjes uit te bouwen en uit te pakken met mooie kostuums of kleedjes om met kindlief te pronken. bij weinigen kan men tegenwoordig een echte geloofsbeleving zien.

Nochtans is het geloofsleven in groep zeer belangrijk en moet men er naar streven om volgens de stramienen van de eerste christenen in huizen, vergaderplaatsen of in speciaal daartoe ingerichte gebouwen, zoals gebedshallen, koninkrijkszalen, tempels of kerken, samen te werken aan een opbouw van een groeiende kerkgemeenschap of ecclesia.

In die gemeenschap moet iedereen elkaar helpen of bijstaan om in het geloof te groeien en samen onderweg zich voor te bereiden op de komende tijden van verdrukking, waarbij een sterke geest nodig zal zijn. Die innerlijke sterkte kan slechts bekomen worden door een grondige kennis van het Woord van God. Hiertoe moeten studie van de bijbel in groep toe bijdragen. Ook de woorddienst moet gevuld zijn door het lezen en doornemen van de Bijbel.

In gemeenschap moet men samen durven kijken en luisteren naar de levensvragen die zich voor doen in de omgeving, de geloofsgemeenschap maar ook daar buiten. Namelijk is er naast de geloofsgemeenschap ook leven, war men niet blind voor mag zijn wat er daar af speelt. De gelovige mag zich namelijk niet afzonderen van het leven buiten zijn kring. Hij of zij moet bewust zijn wat er om gaat in de wereld en moet er voeling mee hebben. In groep kan er besproken worden hoe men als gelovige in deze wereld zich kan handhaven en hoe men daar anderen kan proberen Jezus te leren kennen en te aanvaarden als de Weg naar God.

Zij die enkel vasthouden aan die enkele speciale gelegenheden om een feestje te houden zijn niet de echte ware gelovigen waarnaar God uit kijkt. Hun geloof, indien het er al is, blijkt dan niet voldoende geschoold te zijn of niet diep genoeg geworteld te zitten. God verlangt in ons een innig verlangen te zien om een waardig kind van God te zijn. Dat kind zijn mag dan voor de buitenwereld iets onschuldig zijn, maar het moet zuiver zijn, onbesmet of onbevlekt als het ware. God verlangt van ons een ware en zuivere aanbidding, geen show opvoering naar de buitenwereld toe. Aldus moeten de bijeenkomsten geen groots vertoon brengen maar wel de juiste geestelijke inzet om van God meer te weten te komen en hem ten volle te willen dienen.
De bijeenkomst van gelovigen of de vergadering van gelovigen moet een samenkomst zijn van mensen die samen hun geloof willen delen met anderen, vol broederlijke liefde. ook moet het een samen komen zijn om getrouw dienst te willen leveren aan de Allerhoogste Schepper van hemel en aarde, de Elohim Hashem Jehovah God. In eenheid van denken met elkaar en met Jezus Christus moet men dan samen verbonden zijn met elkaar, met Jezus en meet zijn hemelse Vader, de Enige Ware God.

• Marcus Ampe

+

Voorgaande

De Ekklesia #11 Addendum 2: Een antichrist

Studie- en Ontmoetingsdag over Tijd van grote verdrukking

++

Aanvullend

1. Al of niet toegeven aan de wereld
2. De verdwijnende heerlijkheid
3. Mensen van verschillende culturen, geloofs- en politieke overtuigingen broederlijk naast elkaar
4. Op zoek naar spiritualiteit 8 Eigen spiritualiteit
5. Dagelijks helpen in het geloof
6. Kerkgroei en samengaan
7. Het woord van waarheid rechtuit spreken en doortastend zijn
8. Liefhebben omdat God ons eerst lief had
9. Laat ons handelen op wat we hebben
10. Denk hard na voor u vandaag handelt
11. Zaai en oogst in de tuin van uw hart
12. Het eerste op de lijst van de zorgen van de heilige
13. Het is niet proberen maar vertrouwen
14. De Knecht des Heren #4 De Verlosser
15. Uitlopen om uit lichaam te wonen
16. Keerpunt in de Kerk
17. Groei in karakter
18. Samenreizende
19. Toebehoren + To belong to = toebehoren
20. Al of niet verenigen
21. Verenigen
22. Structuur -structuren + Structuur -structure
23. Een samenkomst of meeting
24. Meeting – Vergadering
25. Verzamelen, bijeenkomen, samenkomen, vergaderen + Verzamelen of Bijeenkomen
26. Congregatie + Congregation – Congregatie
27. Maken van een kerk
28. Parochie + Parish, local church community – Parochie, plaatselijke kerkgemeenschap
29. Bezieling gemeente
30. De ecclesia als lichaam van Christus
31. Eerste eeuw Ecclesia
32. Intenties van de ecclesia
33. Synagogue, Church or Ecclesia for the Christian

+++

Verder verwant

1. Victor – Henri communie
2. Elise – communie
3. Sienna’s 1st Communion!
4. Megan’s Holy Communion!
5. Joy’s Holy Communion!

+++

Related articles

• Ask the Lord to remember you

De Ekklesia #11 Addendum 2: Een antichrist

Addendum 2: een antichrist? ¹⁾

Een bijzonder populair idee is dat vlak voor Christus’ wederkomst een ‘antichrist’ zal opstaan, die de wereld zal regeren en de gelovigen zwaar vervolgen. Deze idee steunt voornamelijk op een tweetal hoofdstukken in Openbaring (12 en 13). Hierover kan het volgende worden gezegd. In de betrokken hoofdstukken komt het woord antichrist om te beginnen helemaal niet voor. Het woord komt uitsluitend voor in twee van de drie brieven van Johannes. Daarin zegt Johannes duidelijk dat die antichrist reeds is opgetreden in zijn dagen. Hij spreekt daarbij duidelijk over een bepaalde vorm van valse leer die in zijn dagen opgang deed. We hebben daar al over gesproken in Addendum 1 bij hoofdstuk 7 (‘de Verlosser’). De macht waar de bedoelde hoofdstukken in Openbaring over spreken heeft ook niets te maken met een macht in de laatste dagen. We kunnen deze met voldoende zekerheid identificeren als de universele kerk van de middeleeuwen, die de ware gelovigen fel vervolgd heeft. Dan is er nog een andere passage die gewoonlijk wordt geciteerd om de idee van een antichrist in de laatste dagen te steunen, en dat is 2 Tess. 2:3-4:

“Want eerst moet de afval komen en de mens der wetteloosheid zich openbaren, de zoon des verderfs, de tegenstander, die zich verheft tegen al wat God of voorwerp van verering heet, zodat hij zich in de tempel Gods zet, om aan zich te laten zien, dat hij een god is.”

Deze passage slaat echter op de Romeinse macht die na de verovering van Jeruzalem in het jaar 70 haar vaandels en veldtekenen opstelde in de tempel om daaraan te offeren. Zo wilden zij duidelijk maken dat ook de ‘God van de Joden’ moest buigen voor de Romeinse macht. De passage slaat op de ondergang van de Joodse staat en is daarmee een herhaling van wat Jezus gezegd had in zijn rede op de Olijfberg:

“Wanneer gij dan de gruwel der verwoesting, waarvan door de profeet Daniël gesproken is, op de heilige plaats ziet staan – wie het leest, geve er acht op – laten dan wie in Judea zijn [nl. de christenen daar], vluchten naar de bergen” (Matt. 24:15-16).

Dit is een alleszins afdoende uitleg van Paulus’ woorden in zijn brief aan de gemeente te Tessalonika. Paulus herhaalt simpelweg de waarschuwing van zijn Heer, nl. dat de tempel verwoest zou worden en dat Jeruzalem als centrum van de christelijke wereld zou wegvallen voordat Jezus zou wederkomen. Wie de woorden wil laten slaan op onze tijd vergeet dat er nu geen tempel is te Jeruzalem, en dat die er ook niet komen zal, totdat Hij gekomen is van wie gezegd is:

“Ja, hij zal de tempel des Heren bouwen en hij zal met majesteit bekleed zijn en als heerser zitten op zijn troon” (Zach. 6:13).

Een meer uitgebreide behandeling van dit onderwerp vindt u in het in de voetnoot aangeduide boek.

 

 

Er is dus geen enkele aanleiding om vóór de wederkomst van Christus nog de komst van een satanische macht te verwachten. Toch schuilt er een groot gevaar in de hardnekkigheid van dit idee. Dat gevaar is dat als Christus zich met grote macht manifesteert in Jeruzalem, tijdens de oorlog in Israël, waar wij eerder over gesproken hebben, de mensen zullen uitroepen: ‘daar heb je de antichrist’. Zij zullen dan tegen Hem optrekken en Hem ‘veroordelen’ zoals eens de Joden deden die Hem niet herkenden als hun Messias. Maar wie zijn Schrift kent zal te dien tijde weten wat er aan de hand is.

 

 

1)   Een goede behandeling van de gebeurtenissen die ons nog te wachten staan, is te vinden in het boek “Uitzicht op de toekomst” van D.A.Hale, eveneens uitgegeven door de broeders in Christus.

 

+

Voorgaande:

1. De Ekklesia #1 De uitgeroepenen
2. De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond
3. De Ekklesia #3 Het koninkrijk
4. De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren
5. De Ekklesia #5 Gods getuigen
6. De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte
7. De Ekklesia #7 De vrijwillige toetreding
8. De Ekklesia #8 Doop als wedergeboorte
9. De Ekklesia #9 Daad van geloof
10. De Ekklesia #10 Addendum 1: een moderne theocratie?
11. Addendum 1: de leer van de “antichrist”
12. Eerste Joods-Romeinse Oorlog
13. De nacht is ver gevorderd 15 Studie 3 Lessen uit het verleden 4 Opstand van 66
14. De nacht is ver gevorderd 16 Studie 3 Lessen uit het verleden 5 Aanpakken

++

Aanvullende lectuur

1. Wie zijt Gij, Here?
2. Misleid door valse opwekkingen
3. De Kerk waar de mens der wetteloosheid zich nestelt
4. De Meest gehate familie in America – inleiding tot vervolg
5. De Wederkomst en de eindtijd #1 Dit geslacht zal geenszins voorbijgaan
6. De wederkomst en de eindtijd #3 Let op de Vijgeboom

+++

Verder verwante lectuur:

1. Gesucht: Das dreiköpfige Monster aus der Apokalypse
2. The Comparison of the Seals, Trumpets, and Bowls of Wrath of Revelation
3. Antichrist: Deconstructing Phallocentrism.
4. Triumph: The Beast Rises to Power
5. Are These Deceptions Pointing to the Rise of the Antichrist?
6. The Antichrist of Alice A. Bailey
7. Alice A. Bailey, The Mark of the Beast, And 666
8. Pope Francis urges world leaders to listen to the cry of the earth
9. The Antichrists Are Coming
10. Europe Ready for Antichrist | Understanding the Times broadcast
11. The Calculation of the Mark of the Beast
12. Hero of Humanity – Our Hope in Darkness
13. Warnings about the last days and the secret doctrines of antichrist – by Jeff Wingo
14. “But of that day and hour, no one knows.” [ Matt 24:36] [Part One]

De Ekklesia #10 Addendum 1: een moderne theocratie?

Addendum 1: een moderne theocratie?

De praktijk van het dopen van kinderen is een typisch product van de ‘constantinische omwenteling’. Toen de kerk haar greep op het volk wilde versterken werden allerlei zaken uit het OT van toepassing verklaard op de kerk. Het Oudtestamentische sabbatsgebod werd van toepassing verklaard op de christelijke zon­dag, het volk moest ‘tienden’ afdragen aan de kerk, de kerkelijke hiërarchie werd aan­geduid met de OT term priesters en uitge­rust met het bijbehorende gezag (Jezus had gezegd:

“Één is uw Meester, en gij zijt allen broeders”, Matt. 23:8).

Een universeel christelijk symbool. De X en P zijn de twee eerste letters van Christus in het Grieks (Χριστός), aangevuld met de alfa en omega.

En de staat werd uitgeroepen tot theocratie (zij het onder gezag van de kerk, niet van de Bijbel).
Ieder die in West-Europa woonde was krachtens dat feit lid van de universele kerk, en wie zich niet voegde naar het gezag van die kerk werd ter dood gebracht.
De ‘anderen’ dat waren de moslims (de ‘ongelovigen’) maar op het grondgebied van de ‘christelijke wereld’ was geen plaats voor andersdenkenden, al zijn ze er wel geweest, maar dat is een ander verhaal. Uiteraard paste het in dit denken om de doop te zien als een Nieuwtestamentische variant van de besnijdenis, het uiterlijke teken van de opname in het ‘verbondsvolk’ van een nieuwgeborene. En het vervangen van onderdompeling door besprenging was alleen maar een logisch gevolg: het onder­dompelen van zuigelingen kan licht ver­keerd aflopen. De doop werd dan ook ge­zien als een afwassen van zonde (in dit geval de zgn. ‘erfzonde’, want de pasgebo­rene had uiteraard nog niet zelf kunnen zondigen) in plaats van een symbool van wedergeboorte, een sterven en opstaan met Christus. Want het zou immers absurd zijn een nieuwgeborene meteen alweer opnieuw een nieuw leven te laten beginnen.

 

Zulk denken en leren was politiek op­por­tuun, zowel voor de kerk als voor de secu­liere overheid. Maar het miskent de hele leer van de bewuste vrije keuze voor God en de vrijwillige wedergeboorte. De doop is in dit opzicht nu eenmaal niet de directe tegenhanger van de besnijdenis. Weliswaar schrijft Paulus aan de Colossen­zen:

“In Hem (Christus) zijt gij ook met een besnijdenis, die geen werk van mensenhanden is, besneden door het afleggen van het lichaam des vlezes, in de besnij­denis van Christus” (Col. 2:11).

Maar het moet opvallen dat deze ‘besnij­de­nis’ geen werk van mensenhanden is, dat de gelovige daar­bij het lichaam des vlezes (niet een deel daarvan, zoals onder de Wet) aflegt, niet dat het hem wordt afgenomen.

 

Illustratie van François Chifflart, voor La conscience van Victor Hugo

Paulus’ taalgebruik is duidelijk symbo­lisch, maar even duidelijk heeft hij het over een bewuste daad. Het mag de Hervormers verweten worden dat zij deze opportunisti­sche kunstgreep van de middeleeuwse kerk niet hebben gecorrigeerd. Maar ook zij waren afhankelijk van de steun van wereld­se overheden. En het kwam die overheden maar al te goed uit als het volk geen eigen keuze mocht maken maar zich blindelings had te voegen naar het gezag van een (nu protestantse) kerk die thans bovendien verbonden was met, zo niet onder gezag stond van, de locale overheid in plaats van het centrale Rome. En die groepen die wel pleitten voor gewetensvrijheid in geloofsza­ken werden vervolgd door Inquisitie en Hervormers in gelijke mate en tot in onze dagen verketterd. Cuius regio eius religio, wiens grondgebied men bewoont diens religie men omhelst. De fictie van de theo­cratie was nog steeds opportuun en dat vereiste de verdediging van de kinder-‘doop’. Intussen zijn kerk en staat geschei­den, maar de doop is niet bespreekbaar meer. De Hervormers hebben gesproken en zo zij het. Maar voor wie de Bijbel bestu­deert is er geen twijfel mogelijk: de leer is helder, begrijpelijk en rationeel.

+

Voorgaande:

1. De Ekklesia #1 De uitgeroepenen
2. De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond
3. De Ekklesia #3 Het koninkrijk
4. De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren
5. De Ekklesia #5 Gods getuigen
6. De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte
7. De Ekklesia #7 De vrijwillige toetreding
8. De Ekklesia #8 Doop als wedergeboorte
9. De Ekklesia #9 Daad van geloof

++

Aanvullend

1. Angst voor ouderwetse regels en verlies van christenen
2. Verzoening en Broederschap 3 Verenigen onder de Hoeksteen
3. Jaar van de priester
4. Meerderheid protestantse kerken zit op zwart zaad
5. Jongmense wil nie meer sit en luister nie
6. Homoseksuele priesters worden opgeroepen de kerk te verlaten

++

Verwant

1. Die Heilsorde: van begin tot einde – Genade, alles Genade ! (deel 1: Inleiding, Roeping, Wedergeboorte en Geloof)
2. Reformasie 500: Deel I: Die besnydenis – hoe gereformeerdes en (ana)baptiste daaroor verskil
3. Reformasie 500: Deel 2: Die besnydenis – hoe gereformeerdes en (ana)baptiste daaroor verskil
4. Laat die kindertjies na My toe kom: ‘n Gereformeerde antwoord op ‘n Baptistiese standpunt
5. Geerhardus Vos oor die Verbond in Gereformeerde teologie, spesifiek die kinderdoop

+++

Related articles

• And Lot Went With Him
• How to save Iraqi Christians

De Ekklesia #9 Daad van geloof

Een daad van geloof

Omdat de doop het begin is van een ‘nieuw leven’ en dat nieuwe leven een bewust op God gericht leven is, volgt daaruit onver­mijdelijk dat de doop een bewuste daad van de gelovige is. De apostel Petrus schrijft:

“Als tegenbeeld daarvan [nl. van de redding van Noach uit of door de zondvloed] redt u thans de doop, die niet is een afleg­gen van lichamelijke onrein­heid, maar een bede van een goed gewe­ten tot God” (1 Petr. 3:21).

Félix De Vigne – Doop in Vlaanderen in de 18de eeuw2 (Photo credit: Wikipedia)

Zo’n bede veronderstelt een bewuste daad. Hoe komt het dan dat vrijwel de gehele christenheid de doop voltrekt als een be­sprenkeling van baby’s?
Het antwoord op deze vraag is interessant genoeg.
Maar eerst willen we vaststellen dat deze praktijk in elk geval geen steun vindt in het Nieuwe Testament. Daarin is in alle controleerbare gevallen uitsluitend sprake van een doop van volwassenen. Wel wordt in een enkel geval gezegd dat iemand zich liet dopen ‘met zijn gehele huis’. Maar de veronder­stel­ling dat daar dus ook kleine kinderen bij geweest zullen zijn, is onbewezen, en dient alleen om de kinderdoop enige schijnbare steun te geven. In feite wordt er in die gevallen steeds gezegd dat ‘het hele huis’ God diende, of tot geloof kwam, wat op volwassenheid wijst. Zoals de Romeinse hoofdman Corneli­us, “een vereerder van God met zijn gehele huis”, of de gevangenbewaarder te Filippi, die zich verheugde, “dat hij met zijn gehele huis tot het geloof in God gekomen was”, of Crispus, de overste der synagoge te Korinte, die “tot geloof in de Here kwam met zijn gehele huis”. Bovendien slaat die uitdrukking op de huisbe­dienden en niet op de kinderen. Zie bijvoor­beeld de uitspraak van Salomo in het boek Prediker, als hij zegt:

“Ik kocht slaven en slavinnen, en daar werden er ook in mijn huis geboren” (Pred. 2:7).

In alle bovenstaande voorbeelden kwam iemand, als gevolg van de prediking, tot geloof, en liet zich daarop dopen. Het on­dergaan van de doop is een uiting van geloof, een openlijke belijdenis van de gelovige dat hij (of zij) voortaan wil beho­ren tot het volk van het Nieuwe Verbond, en dat het oude leven daartoe ongeschikt was. Dit is een logisch samenhangende leer, die volle­dig steunt op het NT. De Bijbel bevat hier geen ongerijmdheden. Noch tegenstrijdighe­den, want het OT leert niet werkelijk iets anders; daar bestond alleen een andere situatie.

+

Voorgaande:

1. De Ekklesia #1 De uitgeroepenen
2. De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond
3. De Ekklesia #3 Het koninkrijk
4. De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren
5. De Ekklesia #5 Gods getuigen
6. De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte
7. De Ekklesia #7 De vrijwillige toetreding
8. De Ekklesia #8 Doop als wedergeboorte

+++

De Ekklesia #8 Doop als wedergeboorte

De doop als wedergeboorte

Noordelijke Nederlanden, De doop van Christus in de Jordaan, 0044 Noordelijke Nederlanden, De doop van Christus in de Jordaan (Foto credit: Wikipedia)

Het is duidelijk dat Paulus met dit ‘bad der wedergeboorte’ doelt op de doop, en dat is dus ook wat Jezus bedoelt met ‘(weder)ge­boren uit water’. De doop is in het Nieuwe Testament een teken dat een symbolisch sterven en opstaan met Christus uitdrukt. Paulus beschrijft de doop in zijn brief aan de Romei­nen dan ook als een symbolisch medesterven, medebegraven worden en weer mede-opstaan met Christus:

“Wij zijn dan met Hem begraven door de doop in de dood, opdat, gelijk Christus uit de doden opgewekt is door de majesteit des Vaders, zo ook wij in nieuwheid des levens zouden wandelen” Rom. 6:4).

Afrikaans: n Charismatiese doopdiens op die strand in Paternoster, Suid-Afrika (Foto credit: Wikipedia)

Om de symboliek ten volle te beseffen dient men te bedenken dat in Nieuwtestamentische tijd de doop een onderdompeling in water was. En zo wordt met de term ‘we­dergeboorte’ soms ook de situatie na de opstanding be­doeld:

“Jezus zeide tot hen [de discipelen]: Voor­waar, Ik zeg u, gij, die Mij gevolgd zijt, zult in de wedergeboorte, wanneer de Zoon des mensen op de troon zijner heerlijkheid zal zitten, ook op twaalf tronen zitten om de twaalf stammen van Israël te richten” (Matt. 19:28).

De doop is van deze opstanding een sym­bool:

“Geloofd zij de God en Vader van onze Here Jezus Christus, die ons naar zijn grote barmhartigheid door de opstanding van Jezus Christus uit de doden heeft doen wedergeboren worden” (1 Petr. 1:3).

Paulus schrijft in zijn brief aan de Kolossenzen:

     “… daar gij met Hem begraven zijt in de doop. In Hem zijt gij ook mede opgewekt door het geloof aan de werking Gods, die Hem uit de doden heeft opgewekt” (Kol. 2:12).

Wat de doop voor hem persoonlijk betekende vertelt hij in Galaten:

“Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, (dat is), niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij. En voor zover ik nu (nog) in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zich voor mij heeft overgegeven” (Gal. 2:20).

De doop is daarmee het symbool van het begin van een nieuw leven en dus van een wedergeboorte:

     “Nu gij uw zielen door gehoorzaamheid aan de waarheid gereinigd hebt tot ongeveinsde broederliefde, hebt dan elkander van harte en bestendig lief, als wedergeboren, en niet uit vergankelijk, maar uit onvergankelijk zaad, door het levende en blijvende woord van God” (1 Petr. 1:23).

 

Samenvattend:

de mens wordt als ‘ongelovige’ (wat de mens van nature is) door het Woord van God geroepen tot een nieuw leven. Hij treedt toe tot dat nieuwe leven door zich te laten dopen. Dit dopen is een symbolisch sterven en opstaan met Christus, als symbool van het feit dat Christus’ dood en opstanding dit alles mogelijk maken. Daarmee is de doop de (weder)geboorte tot dit nieuwe leven. En als vervulling hiervan leeft de wedergeborene in de hoop op een werkelijke opstanding na zijn werkelijk sterven. Uit de woorden van Jezus en Pau­lus, hierboven, blijkt dat de waterdoop niet het enige is dat een rol speelt bij de weder­geboorte. Er is ook Gods gave van zijn Geest. Dat we dat hier buiten beschouwing hebben gelaten is niet omdat dat minder belangrijk zou zijn, integendeel. Maar de gave van de Geest is Gods deel in het pro­ces van wedergeboorte. De gehoorzame toetreding door middel van de doop is het deel van de mens hierin, en daar gaat het ons in deze beschouwing om. Op de gave van de Geest komen we nog terug in hoofdstuk 17.

+

Voorgaande:

De Ekklesia #1 De uitgeroepenen

De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond

De Ekklesia #3 Het koninkrijk

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

De Ekklesia #5 Gods getuigen

De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte

De Ekklesia #7 De vrijwillige toetreding

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #6 Samenhoren

Dopen en herdopen

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #9 Controverse betreft doop

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #12 Anabaptisten

16° Eeuwse Broeders in Christus

++

Aanvullend

1. De Weg tot verlossing
2. De Bekeerling, bekeringsactie en bekering
3. Overtuiging voor de dingen die God beloofde
4. Doop
5. Doopsel
6. Doop en Geloof
7. Wedergeboorte en lidmaatschap tot een kerk
8. Dopen en herdopen
9. Doopsel en bloedvergieten ter vergeving
10. De aanduiding door Paulus en Jacobus van de werken die wij horen te doen
11. Geestelijke vorming tot heiligheid #3
12. Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen. #9 Controverse betreft doop
13. 16° Eeuwse Broeders in Christus
14. Doop in de huiskerk
15. Religieuze feesten in mei 2016
16. Pinksterkerken en RKK dichter bij elkaar
17. Ontdopen gaat verder in België, een keerpunt om stil bij te staan
18. Nederlandse Raad van Kerken wil gezamelijke dooperkenning
19. Synode: Jezus annuleerde Bijbels ‘Gekozen volk’

+++

Verwant

1. Is de doop noodzakelijk voor behoud?
2. Totius oor die charismatiese en pinksterleringe: (1) Die doop van Joh
3. Totius oor die charismatiese en pinksterleringe: (2) Die wonder van die uitstorting van die Gees
4. Reformasie 500: Kan alleen volwassenes glo, of ook klein kindertjies
5. Reformasie 500: Deel I: Die besnydenis – hoe gereformeerdes en (ana)baptiste daaroor verskil
6. Reformasie 500: Deel 2: Die besnydenis – hoe gereformeerdes en (ana)baptiste daaroor verskil

+++

Related articles

• Still A Great Salvation? (via Sinclair Ferguson)
• “May the Road Rise Up to Meet You” the story behind the traditional Irish blessing
• ‘Don’t take the Bible literally’ says scholar who brought to light earliest Latin analysis of the Gospels
• Kalamazoo pastor warns families against radicalization of white males
• White House Faith Adviser: ‘God Has Given Trump Authority to Take Out Kim Jong Un’

De Ekklesia #7 De vrijwillige toetreding

De vrijwillige toetreding

Wie uit vrije wil wil kiezen moet het ver­schil tussen goed en kwaad kennen; hij moet tot inzicht zijn gekomen en dus een zekere geestelijke rijpheid hebben bereikt.

Een pasgeborene kent geen goed en kwaad en ook een jong kind handelt nog voorna­melijk gevoelsmatig en niet naar ethische maatstaven. Maar het ‘verbondsvolk’ onder het Nieuwe Verbond dient te bestaan uit mensen die vrijwillig tot dat verbondsvolk zijn toegetreden. Dat zullen dus volwasse­nen moeten zijn, of althans mensen die een zodanige geestelijke rijpheid hebben bereikt dat zij in staat zijn om bewust die keuze te maken.

Onder het Oude Verbond be­stond ‘de buitenwereld’ uit de omringende volken. Het verbondsvolk vormde ook staat­kundig een eenheid; het was een theocratie (een door God bestuurde staat). Onder het Nieuwe Verbond vormt het verbondsvolk geen staatkundige eenheid meer. Het be­staat uit vrijwillig toegetredenen. En ‘de bui­tenwereld’ bestaat uit alle anderen, buren, zelfs familieleden, of mogelijk zelfs gezins­leden.

 

Tot dit verbondsvolk behoort men niet krachtens een ‘onvrijwillige’ biologische geboorte. Toch spreekt de Bijbel over het moment van opgenomen worden in het verbonds­volk als over een geboorte, maar dan een zelfgewilde geboorte, een geestelijke ge­boorte, soms aangeduid als een ‘wederge­boorte’. Jezus zelf predikt deze wederge­boorte aan de Joodse leider Nicode­mus:

“Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien” (Joh. 3:3).

Nicodemus vat dit letterlijk op en Jezus moet verduidelijken wat Hij bedoelt:

“Voor­waar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand geboren wordt uit water en Geest, kan hij het Koninkrijk Gods niet binnen­gaan” (v. 5).

De apostel Paulus neemt deze woorden op als hij aan Titus schrijft:

“Maar toen de goedertierenheid en men­senliefde van onze Heiland en God ver­scheen, heeft Hij, niet om werken der ge­rechtigheid, die wij zou­den gedaan hebben [zoals het Oude Verbond vereis­te], doch naar zijn ontferming ons gered door het bad der wedergeboorte en der vernieuwing door de Heilige Geest” (Titus 3:4-5).

+

Voorgaande:

De Ekklesia #1 De uitgeroepenen

De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond

De Ekklesia #3 Het koninkrijk

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

De Ekklesia #5 Gods getuigen

De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #12 Anabaptisten

++

Aanvullend

1. De Bekeerling, bekeringsactie en bekering
2. Horen bij Christus en één worden met Christus
3. De Wederkomst en de Eindtijd #5 De Verlosser uit de hemel
4. Geestelijke vorming tot heiligheid #3
5. Overwinnen in wedergeboorte
6. Wedergeboorte en lidmaatschap tot een kerk

+++

Aanverwant

1. Die Heilsorde: van begin tot einde – Genade, alles Genade ! (deel 1: Inleiding, Roeping, Wedergeboorte en Geloof)
2. Proponent of a New Life