<a href="https://broedersinchristus.wordpress.com/" title="Broeders in Christus" rel="home">Broeders in Christus

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

De Ekklesia #5 Gods getuigen

De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte

De Ekklesia #7 De vrijwillige toetreding

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #6 Samenhoren

Dopen en herdopen

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #9 Controverse betreft doop

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #12 Anabaptisten

16° Eeuwse Broeders in Christus

Aanvullend

+++

Verwant

+++

Geplaatst in Christen zijn, Kerkopbouw, Woord van God | Tags: Bad der wedergeboorte, Begraven in de doop, Doop, Gave van de Geest, Nieuw leven, Onderdompeling in water, Ongelovige, Opstanding, Opstanding van Jezus, Waterdoop, Wedergeboorte | 3 reacties

De Ekklesia #7 De vrijwillige toetreding

Geplaatst op 27 , Aug, 2017 door Christadelphians

De vrijwillige toetreding

Wie uit vrije wil wil kiezen moet het verschil tussen goed en kwaad kennen; hij moet tot inzicht zijn gekomen en dus een zekere geestelijke rijpheid hebben bereikt.

Een pasgeborene kent geen goed en kwaad en ook een jong kind handelt nog voornamelijk gevoelsmatig en niet naar ethische maatstaven. Maar het ‘verbondsvolk’ onder het Nieuwe Verbond dient te bestaan uit mensen die vrijwillig tot dat verbondsvolk zijn toegetreden. Dat zullen dus volwassenen moeten zijn, of althans mensen die een zodanige geestelijke rijpheid hebben bereikt dat zij in staat zijn om bewust die keuze te maken.

Onder het Oude Verbond bestond ‘de buitenwereld’ uit de omringende volken. Het verbondsvolk vormde ook staatkundig een eenheid; het was een theocratie (een door God bestuurde staat). Onder het Nieuwe Verbond vormt het verbondsvolk geen staatkundige eenheid meer. Het bestaat uit vrijwillig toegetredenen. En ‘de buitenwereld’ bestaat uit alle anderen, buren, zelfs familieleden, of mogelijk zelfs gezinsleden.

Tot dit verbondsvolk behoort men niet krachtens een ‘onvrijwillige’ biologische geboorte. Toch spreekt de Bijbel over het moment van opgenomen worden in het verbondsvolk als over een geboorte, maar dan een zelfgewilde geboorte, een geestelijke geboorte, soms aangeduid als een ‘wedergeboorte’. Jezus zelf predikt deze wedergeboorte aan de Joodse leider Nicodemus:

“Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien” (Joh. 3:3).

Nicodemus vat dit letterlijk op en Jezus moet verduidelijken wat Hij bedoelt:

“Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand geboren wordt uit water en Geest, kan hij het Koninkrijk Gods niet binnengaan” (v. 5).

De apostel Paulus neemt deze woorden op als hij aan Titus schrijft:

“Maar toen de goedertierenheid en mensenliefde van onze Heiland en God verscheen, heeft Hij, niet om werken der gerechtigheid, die wij zouden gedaan hebben [zoals het Oude Verbond vereiste], doch naar zijn ontferming ons gered door het bad der wedergeboorte en der vernieuwing door de Heilige Geest” (Titus 3:4-5).

Voorgaande:

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

De Ekklesia #5 Gods getuigen

De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #12 Anabaptisten

Aanvullend

+++

Aanverwant

Geplaatst in Broeders, Christen zijn, Kerkopbouw | Tags: Bad der wedergeboorte, Buitenwereld, Ecclesia, Ekklesia of ecclesia, Geestelijke rijpheid, Gemeente van het Nieuwe Verbond, Goed, Koninkrijk van God, Kwaad, Nieuwe Verbond, Oude Verbond, Pasgeborenen, Toegang tot Koninkrijk van God, Verbondsvolk, Vrije wil, Vrijwillige toetreding, Wedergeboorte | 4 reacties

De Ekklesia #6 Bad der Wedergeboorte

Geplaatst op 23 , Aug, 2017 door Christadelphians

Het verbondsvolk onder het Nieuwe Verbond bestaat uit allen die vrijwillig daartoe zijn toegetreden. Hun toetreding wordt in de Bijbel beschreven als een ‘wedergeboorte’ en het symbool van die wedergeboorte is de doop. De doop is daarmee een daad van geloof en een bewust gezette stap.

We hebben eerder gezien dat de God van de Bijbel consequent een plan uitwerkt in en met deze wereld en we hebben gezien dat er een ‘Oud Verbond’ was, te Sinaï gesloten. We zullen ook zien dat er een ‘Nieuw Verbond’ is. Onder de strikte bepalingen van het Oude Verbond kon een mens alleen behouden worden als hij volmaakt was. Hij moest daartoe ‘de Wet’ houden. Die Wet gold voor het verbondsvolk. Wie uit de andere volken behouden wilde worden moest zich aansluiten bij dat verbondsvolk. Het Bijbelboek Ruth geeft een ontroerende beschrijving van een vrouw die dat inderdaad deed en daartoe haar eigen volk en haar familie achterliet. Omgekeerd was er binnen het verbondsvolk geen plaats voor wie niet naar die Wet wilde leven. Als teken daarvan werden alle nieuwgeborenen in dat volk ingelijfd; de jongens werden daartoe voorzien van het teken van het Verbond (de besnijdenis). Uiteraard rustte op hen de verplichting om, eenmaal volwassen geworden, de termen van het Verbond te onderhouden. Op het (bewust) niet houden daarvan stond in principe de doodstraf; voor wie zich niet naar dat Verbond schikte was er geen plaats onder het verbondsvolk.

Onder het Nieuwe Verbond ligt dat allemaal anders. Behouden wordt wie ‘de oprechte wil’ heeft om God te dienen, maar die tegelijkertijd bereid is te erkennen dat hij daarin faalt doch zich daarbij beroept op het werk van zijn Verlosser. We hebben daarbij geconstateerd dat wie God wil dienen, daarmee tegen de menselijke natuur in gaat, en ook moet gaan, om daarmee de oprechtheid van zijn willen te tonen. We hebben ook geconstateerd dat deze (enige) weg tot behoudenis in feite reeds lag besloten in het Oude Testament, maar dat is nu niet ons onderwerp. Daarvoor zij de lezer verwezen naar die eerdere hoofdstukken. Waar het ons nu om gaat is dat de enige weg tot behoudenis is gelegen in de vrijwillige poging om God uit vrije wil te dienen. Dit uitgangspunt van de vrije wil heeft belangrijke consequenties.

Voorgaande:

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

De Ekklesia #5 Gods getuigen

Dienende geesten 1 Afgezanten van onzichtbare God

Addendum 2: Vlees geworden woord

Het begin van Jezus #12 Gezalfd na Johannes de Doper

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #5 Verblijven in Christus

Redding, vertrouwen en actie in Jezus #6 Samenhoren

Fragiliteit en actie #8 Eerste Wetsvoorziening

Schapen en bokken 3 Addendum 1: Tweede kans

Broeders en Zusters in Christus door de eeuwen heen #12 Anabaptisten

Aanvullende lectuur

+++

Verder aanverwant leesvoer

+++

Geplaatst in Christen zijn, Christendom, Jezus Christus, Jesus, Jeshua, Jahushua, Kerkopbouw, Levensvragen | Tags: Behoudenis, Besnijdenis, Boek Ruth, Daden van geloof, De Wet, Doop, Ecclesia, Ekklesia of ecclesia, Gemeente van het Nieuwe Verbond, God dienen, Jezus de Verlosser, Leven naar de Wet, Nieuwe Verbond, Nieuwgeborenen, Oude Verbond, Teken van het Verbond, Verbondsvolk, Vrije wil, Vrije wil om God te dienen, Wedergeboorte | 6 reacties

De Ekklesia #5 Gods getuigen

Geplaatst op 16 , Aug, 2017 door Christadelphians

Het was Gods bedoeling geweest dat de Israëlieten zijn naam in de wereld bekend zouden maken. Zij hadden een voorbeeldfunctie moeten hebben onder de volken rondom. Zij zouden, zowel door hun handel en wandel als door hun woorden, de heerlijkheid van de God van Israël onder de heidenen bekend hebben moeten maken. Als zij God blijvend hadden gediend, zou alleen al hun voorspoed een krachtig getuigenis zijn geweest. En de Wet die hun gegeven was zou een monument zijn geweest van gerechtigheid in een wereld van onrecht. Het is te betreuren dat de gemiddelde christen van deze Wet alleen het principe ‘oog om oog, tand om tand’ heeft onthouden, en dat dat voor hem staat als een toonbeeld van barbaarse vergelding. In werkelijkheid was de Wet, zoals we ook zouden mogen verwachten, een weerslag van Gods rechtvaardigheid; en hij bevatte elementen waar onze eigen moderne wetgeving bij lange na niet aan toekomt:

“Onderhoudt ze [de bepalingen van de wet] dan naarstig, want dat zal uw wijsheid en uw inzicht zijn in de ogen der volken, die bij het horen van al deze inzettingen zullen zeggen: Waarlijk, dit grote volk is een wijze en verstandige natie. Immers welk groot volk is er, waaraan de goden zó nabij zijn als de Here, onze God, telkens als wij tot Hem roepen? En welk groot volk is er, dat inzettingen en verordeningen heeft zo rechtvaardig als heel deze wet, die ik u heden voorleg” (Deut. 4:6-8).

Zo was het ook onder Salomo. De koningin van Scheba kwam “van de einden der aarde om de wijsheid van Salomo te horen” (Matt. 12:42). Maar in het algemeen is het niet tot prediking gekomen.

Omdat het volk heeft verzuimd om te prediken en Gods naam bekend te maken is God een nieuwe koers ingeslagen met zijn volk. Als zij niet in woorden wilden getuigen dan zouden zij met hun geschiedenis getuigen. In alles wat hun zou overkomen zouden zij een levend getuigenis zijn van het feit dat God met hen werkte:

“Omdat dit volk Mij slechts met woorden nadert en met zijn lippen eert, terwijl het zijn hart verre van Mij houdt, en hun ontzag voor Mij een aangeleerd gebod van mensen is, daarom, zie, Ik ga voort wonderlijk met dit volk te handelen, wonderlijk en wonderbaar” (Jes. 29:13-14).

En zo gebeurde het. Zodat God, in een quasi-dispuut met de afgoden, het volk als getuige kon oproepen:

“Ik heb verkondigd, verlost en doen horen, en ben geen vreemde onder u; gij toch zijt mijn getuigen, luidt het woord des Heren, en Ik ben God” (Jes. 43:12).

Zij waren getuigen met hun nationale geschiedenis, doordat zij in ballingschap zijn gegaan en teruggekeerd, verlost; doordat zij over de wereld verstrooid zijn en toch niet verloren of in de volken opgegaan; doordat zij uit hun land zijn verdreven en toch weer daarheen teruggekeerd. En dat alles zoals door God voorzegd en door zijn profeten verkondigd. Dat zou de wereld moeten overtuigen van zijn bestaan en van het feit dat dit volk ondanks alles nog steeds zijn volk is. Maar veel van de christelijke wereld ziet het niet, wil het niet zien, omdat zij sedert lang de theorie heeft ontwikkeld dat de kerk het nieuwe Israël is en dat alleen de strafaankondigingen voor dat oude volk gelden, terwijl de heilsaankondigingen voor het ‘nieuwe Israël’ gelden. Of, in één geval, dat niet dat oude volk maar zijzelf de getuigen zijn waar God in Jesaja over spreekt. Zij zijn niet bekend, of willen niet bekend zijn, met Paulus’ uiteenzetting in zijn brief aan de gemeente te Rome dat wij, niet-Joden, slechts ingeënte takken zijn op de Joodse stam, en dat de verworpenen weliswaar weggesnoeid zijn, maar dat God ook ons weer kan wegsnoeien als wij ons te hoogmoedig beroemen tegen de oude, natuurlijke takken (Rom. 11:17-24). En wie meent dat hij Gods instemming heeft als hij dit volk vervolgt, moet bedenken dat nog steeds geldt wat God tegen Abraham zei:

“Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken” (Gen. 12:3).

Maar terug naar dat volk zelf. God laat zijn plannen niet dwarsbomen door een ongehoorzame natie. Als straks de nieuwe Koning regeert in zijn nieuwe Koninkrijk zal het de taak van het oude volk zijn om alsnog de oude taak uit te voeren:

“Zie, Ik heb hem tot een getuige voor de natiën gesteld, tot een vorst en gebieder der natiën. Zie, een volk dat gij niet kendet, zult gij roepen, en een volk dat u niet kende, zal tot u snellen ter wille van de Here, uw God, en van de Heilige Israëls, omdat Hij u verheerlijkt heeft” (Jes. 55:4-5).

En:

“In die dagen zullen tien mannen uit de volken van allerlei taal vastgrijpen, ja vastgrijpen de slip van een Judese man, en zeggen: wij willen met u gaan, want wij hebben gehoord, dat God met u is” (Zach. 8:23).

Voorgaande:

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

Aanbevolen lectuur

+++

Verder gerelateerd

+++

Geplaatst in Christen zijn, Geschiedenis, Godsdienst, Levensvragen, Religie | Tags: Ballingschap, Boek Jesaja, Brief aan de Romeinen, Christelijke wereld, De Wet, Gerechtigheid, Getuigen, Getuigen van God, Getuigen voor Jehovah God, Gods Plan, Handel en wandel, Heilsaankondigingen, Ingeënte takken op Joodse sta, Israëlieten, Judea, Koningin van Scheba, Maatstaven van de wet, Nieuwe Israël, Oog om oog, Plan van God, Prediken, Prediking, Rechtvaardigheid van God, Salomo of Salomon (man van vrede - zoon van David), Tand om tand, Volk van God, Voorbeeldfunctie | 6 reacties

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

Geplaatst op 04 , Aug, 2017 door Christadelphians

De troon van David

In Hoofdstuk 5 hebben we gezien dat er belangrijke beloften zijn gedaan aan Abraham. Maar ook aan David is door God een belofte gedaan. Als David het plan opvat om een tempel voor God (in de taal van het OT: een ‘huis’ voor God) te bouwen wordt hem dat door God belet: zijn zoon Salomo is uitverkoren om die taak te volbrengen. Maar in plaats daarvan geeft God aan David de belofte dat Hij hèm een ‘huis’ zal bouwen, dwz. een koninklijke dynastie:

“Uw huis en uw koningschap zullen voor immer bestendig zijn voor uw aangezicht, uw troon zal vaststaan voor altijd” (2 Sam. 7:16).

David heeft begrepen dat hier weliswaar gesproken werd van een dynastie, maar dat de belofte toch vooral betrekking moest hebben op het ‘enkelvoudige zaad’ uit de beloften aan Abraham (zie hoofdstuk 5, ‘Een goddelijk plan’). Zo sloegen ook de volgende woorden weliswaar in de eerste plaats op zijn zoon Salomo, maar daar overheen op de grote toekomstige Koning:

“Wanneer uw dagen vervuld zijn en gij bij uw vaderen te ruste zijt gegaan, dan zal Ik uw nakomeling, uw eigen zoon, na u doen optreden, en Ik zal zijn koningschap bevestigen. Die zal mijn naam een huis bouwen, en Ik zal zijn koninklijke troon voor immer bevestigen” (2 Sam. 7:12-13).

Gedurende de volgende generaties wordt het koningschap over Juda, vooral bij de profeten, dan ook dikwijls aangeduid als ‘de troon van David’. Toch kwam er na eeuwen van afval een einde aan het koningschap op de troon van David. Niettegenstaande Gods belofte ging tenslotte de ‘laatste’ koning uit het geslacht van David in ballingschap, doch niet zonder een belofte van herstel:

“… totdat hij komt, die er recht op heeft en aan wie Ik [God] het geven zal” (Ezech. 21:27).

En zo wordt in een aantal profetieën ook van de komende grote Koning gezegd dat Hij zal zitten op de ‘troon van David’ (zie bijv. Jes. 9:7). Als zijn geboorte wordt aangekondigd, luidt de boodschap:

“Zie, gij zult zwanger worden en een zoon baren, en gij zult Hem de naam Jezus geven. Deze zal groot zijn en Zoon des Allerhoogsten genoemd worden, en de Here God zal Hem de troon van zijn vader David geven, en Hij zal als koning over het huis van Jakob [Israël] heersen tot in eeuwigheid, en zijn koningschap zal geen einde nemen” (Luc. 1:31-33).

Hij zou de grotere ‘Salomo’ zijn. Hij zou de Here een ‘huis’, een tempel bouwen, niet bestaande uit stenen, maar uit mensen van vlees en bloed (zie hoofdstuk 14, ‘De Gemeente van het Nieuwe Verbond’). En zo diende het koninkrijk onder David en vooral onder Salomo als een beeld van het komende vrederijk dat zal worden gevestigd door de grotere dan David en Salomo. Waarbij het ook dan zo zal zijn dat God de eigenlijke Koning is en dat de Koning op aarde zal regeren in zijn naam.

De gezalfde des Heren

Vanaf de tijd dat God Saul had aangewezen als de eerste koning van Israël werd de koning in zijn ambt bevestigd door hem te zalven, dwz. door de heilige zalfolie uit te gieten over zijn hoofd. De koning stond daarmee bekend als ‘de gezalfde des Heren’. Tot aan die tijd werd alleen de hogepriester in zijn ambt bevestigd door zalving. De term ‘de gezalfde des Heren’ slaat dus bij uitstek op de leiders van het volk, zij die zijn aangesteld om het volk in Gods naam te leiden. Zo zou ook de grote Koning een ‘gezalfde’ des Heren zijn, in het Hebreeuws van het OT een ‘Messiah’, in het Grieks van het NT een ‘Christos’. Dat laat nog de vraag open of Hij een hogepriester zou zijn of een koning, maar reeds in het OT zijn er passages die er op duiden dat Hij beide zou zijn (iets wat onder de Wet niet kon), en het NT bevestigt dat. Hij zou echter niet gezalfd zijn met olie. Ook hier was het Oudtestamentische ritueel slechts een beeld. Zijn zalving zou er een zijn met Gods Geest, dwz. Gods kracht. We zagen dit al aangekondigd in de vijfde profetie aangaande de Knecht des Heren in hoofdstuk 7 (“De Geest des Heren Heren is op mij, omdat de Here mij gezalfd heeft”), een vers dat Jezus citeert als inleiding op zijn toespraak in de synagoge te Nazaret (Luc. 4:18). De apostel Petrus verwijst daarnaar, als hij in zijn toespraak tot de Romeinse hoofdman Cornelius zegt:

“Gij weet … van Jezus van Nazaret, hoe God Hem met de Heilige Geest en met kracht heeft gezalfd” (Hand. 10:38).

Voorgaande:

Het begin van Jezus #4 Aangekondigde te komen Verlosser

De Verlosser 3 Zijn menselijke kant

Verlossing #8 Gerechtigheid door geloof

Aanvullende lectuur

+++

Aanverwante lectuur

Geplaatst in Jezus Christus, Jesus, Jeshua, Jahushua | Tags: Beloften aan Abraham, Gemeente van het Nieuwe Verbond, Gezalfde, Gezalfde des Heren, Gezalfde hogepriesters, Gezalfde koningen, Hogepriester, Knecht des Heren, Koning David, Koning der koningen, Koning Salomo, Koningschap over Juda, Koningschap van God, Koninklijke dynastie, Messiah of Christos, Oudtestamentische ritueel, Salomo of Salomon (man van vrede - zoon van David), Saul (de gevraagde - 1° koning van de Israëliten), Tempel voor God, Troon van David, Volk van God, Volk van Juda, Vrederijk, Zaad, Zaad van David, Zoon van God | 7 reacties

De Ekklesia #3 Het koninkrijk

Geplaatst op 02 , Aug, 2017 door Christadelphians

Het koninkrijk

Tijdens hun reis door de woestijn stond het volk onder leiding van de door God aangewezen leider Mozes. Deze vertegenwoordigde God bij het volk, want God zelf was hun eigenlijke leider. Maar Mozes was niet in staat het volk het beloofde land binnen te voeren, omdat hij eenmaal onbedachtzaam gesproken had en God ‘niet de eer gegeven had’ toen hij voor het volk water uit de rots tevoorschijn deed komen. In zijn plaats moest Jozua het volk de Jordaan over leiden naar het land. Er zit een duidelijke symboliek in het feit dat Mozes, wiens naam onverbrekelijk is verbonden met de Wet, niet in staat was het volk het land binnen te leiden en dat dat moest gebeuren door een man die in beproeving trouw was gebleken (één van de twee oorspronkelijke getelden die niet gestorven waren in de woestijn) en wiens naam gelijk was aan die van Jezus. Maar daar kunnen we hier nu niet verder op ingaan. Eenmaal in het land had het volk geen eigenlijke leider. Het stond onder de door God gegeven Wet, waarvan de uitvoering lag in handen van de priesters. Alleen in tijden van nood gaf God hun een leider om hen voor te gaan in hun strijd tegen hun vijanden. Deze leiders werden aangeduid met het woord ‘richter’; het volk ‘richten’ betekende: het volk leiden in overeenstemming met Gods Wet.

Deze toestand beviel het volk niet, zodat zij aan de laatste richter, Samuël, vroegen om over hen een koning aan te stellen. Samuël zag hierin een motie van wantrouwen tegen zijn optreden, maar God wees hem erop dat ze in feite Hem (God) hadden verworpen als hun eigenlijke koning:

“De Here zeide tot Samuël: Luister naar het volk, in alles wat zij tot u zeggen, want niet ú hebben zij verworpen, maar Mij hebben zij verworpen, dat Ik geen koning over hen zou zijn” (1 Sam. 8:7).

Weliswaar was in de wet reeds voorzien dat er op een gegeven moment een koning zou komen, maar het motief van het volk deugde niet:

“Zie, gij zijt oud geworden … Stel nu een koning over ons aan om ons te richten, als bij alle andere volken” (1 Sam. 8:5).

Hun motief was dat Samuël oud was geworden en dat er iemand in zijn plaats moest komen die die functie waardig was, maar zij vertrouwden kennelijk niet op God, dat die erin zou voorzien. Maar bovenal: zij wilden daarin gelijk zijn aan de volken rondom hen. Dat was een flagrante ontkenning van hun bijzondere positie als Gods volk, als zijn gemeente van gelovigen, door Hemzelf geleid.

Eerste koning van de Israëlieten, zoon van Kisj afkomstig van de stam Benjamin – David speelt harp voor Saul, schilderij van Rembrandt

God antwoordde het volk door een koning aan te wijzen zoals zijzelf die zouden hebben uitgekozen: Saul uit Benjamin. Dat bleek dan vervolgens niet de juiste man te zijn. Vervolgens koos God een man die het volk zelf nooit zou hebben gekozen: David, een herdersjongen uit Juda. Hij wordt beschreven als

“een man naar mijn [Gods] hart” (Hand. 13:22, zie ook 1 Sam. 13:14).

Salomonsoordeel, fresco in Styria (Oostenrijk)

Hij vestigde Gods heerschappij over het volk en consolideerde de grenzen van het rijk. Zijn zoon Salomo (= man van vrede) bracht het rijk tot grote bloei in een tijd van bestendige vrede. Hij bouwde een tempel voor de eredienst, en de roep van zijn wijsheid ging uit over de gehele toenmalige wereld. Maar ook deze koningen dienden te regeren alsof zij slechts regenten waren die regeerden in de naam van de echte Koning, God. David zei over Salomo:

“Uit al mijn zonen verkoos Hij [God] mijn zoon Salomo om te zitten op de troon van het koningschap des Heren over Israël” (1 Kron. 28:5).

En Salomo sprak, na zijn troonsbestijging, in een gebed tot God over zijn volk als ‘uw volk’ (1 Kon. 3:9). In de wet van Mozes was voorgeschreven dat als er een koning zou komen, die een afschrift van de Wet moest laten maken (volgens sommige vertalingen moest hij dat zelfs eigenhandig doen; zie bijv. de SV) om daarin dagelijks te lezen,

“opdat zijn hart zich niet verheffe boven zijn broeders, en hij van het gebod niet afwijke naar rechts of naar links” (Deut 17:18-20).

Het is duidelijk dat voor de koning, meer nog dan voor het gewone volk, gold dat hij moest leven met Gods woord in zijn hart.

Voorgaande: