De Ekklesia #5 Gods getuigen

Het was Gods bedoeling geweest dat de Israëlieten zijn naam in de wereld bekend zouden maken. Zij hadden een voorbeeldfunctie moeten hebben onder de volken rondom. Zij zouden, zowel door hun handel en wandel als door hun woorden, de heerlijkheid van de God van Israël onder de heidenen bekend hebben moeten maken. Als zij God blijvend hadden gediend, zou alleen al hun voorspoed een krachtig getuigenis zijn geweest. En de Wet die hun gegeven was zou een monument zijn geweest van gerechtigheid in een wereld van onrecht. Het is te betreuren dat de gemiddelde christen van deze Wet alleen het principe ‘oog om oog, tand om tand’ heeft onthouden, en dat dat voor hem staat als een toonbeeld van barbaarse vergelding. In werkelijkheid was de Wet, zoals we ook zouden mogen verwachten, een weerslag van Gods rechtvaardigheid; en hij bevatte elementen waar onze eigen moderne wetgeving bij lange na niet aan toekomt:

“Onderhoudt ze [de bepalingen van de wet] dan naarstig, want dat zal uw wijsheid en uw inzicht zijn in de ogen der volken, die bij het horen van al deze inzettingen zullen zeggen: Waarlijk, dit grote volk is een wijze en verstandige natie. Immers welk groot volk is er, waaraan de goden zó nabij zijn als de Here, onze God, telkens als wij tot Hem roepen? En welk groot volk is er, dat inzettingen en verordeningen heeft zo rechtvaardig als heel deze wet, die ik u heden voorleg” (Deut. 4:6-8).

Zo was het ook onder Salomo. De koningin van Scheba kwam “van de einden der aarde om de wijsheid van Salomo te horen” (Matt. 12:42). Maar in het algemeen is het niet tot prediking gekomen.

Omdat het volk heeft verzuimd om te prediken en Gods naam bekend te maken is God een nieuwe koers ingeslagen met zijn volk. Als zij niet in woorden wilden getuigen dan zouden zij met hun geschiedenis getuigen. In alles wat hun zou overkomen zouden zij een levend getuigenis zijn van het feit dat God met hen werkte:

“Omdat dit volk Mij slechts met woorden nadert en met zijn lippen eert, terwijl het zijn hart verre van Mij houdt, en hun ontzag voor Mij een aangeleerd gebod van mensen is, daarom, zie, Ik ga voort wonderlijk met dit volk te handelen, wonderlijk en wonderbaar” (Jes. 29:13-14).

En zo gebeurde het. Zodat God, in een quasi-dispuut met de afgoden, het volk als getuige kon oproepen:

“Ik heb verkondigd, verlost en doen horen, en ben geen vreemde onder u; gij toch zijt mijn getuigen, luidt het woord des Heren, en Ik ben God” (Jes. 43:12).

Zij waren getuigen met hun nationale geschiedenis, doordat zij in ballingschap zijn gegaan en teruggekeerd, verlost; doordat zij over de wereld verstrooid zijn en toch niet verloren of in de volken opgegaan; doordat zij uit hun land zijn verdreven en toch weer daarheen teruggekeerd. En dat alles zoals door God voorzegd en door zijn profeten verkondigd. Dat zou de wereld moeten overtuigen van zijn bestaan en van het feit dat dit volk ondanks alles nog steeds zijn volk is. Maar veel van de christelijke wereld ziet het niet, wil het niet zien, omdat zij sedert lang de theorie heeft ontwikkeld dat de kerk het nieuwe Israël is en dat alleen de strafaankondigingen voor dat oude volk gelden, terwijl de heilsaankondigingen voor het ‘nieuwe Israël’ gelden. Of, in één geval, dat niet dat oude volk maar zijzelf de getuigen zijn waar God in Jesaja over spreekt. Zij zijn niet bekend, of willen niet bekend zijn, met Paulus’ uiteenzetting in zijn brief aan de gemeente te Rome dat wij, niet-Joden, slechts ingeënte takken zijn op de Joodse stam, en dat de verworpenen weliswaar weggesnoeid zijn, maar dat God ook ons weer kan wegsnoeien als wij ons te hoogmoedig beroemen tegen de oude, natuurlijke takken (Rom. 11:17-24). En wie meent dat hij Gods instemming heeft als hij dit volk vervolgt, moet bedenken dat nog steeds geldt wat God tegen Abraham zei:

“Ik zal zegenen wie u zegenen, en wie u vervloekt zal Ik vervloeken” (Gen. 12:3).

Maar terug naar dat volk zelf. God laat zijn plannen niet dwarsbomen door een ongehoorzame natie. Als straks de nieuwe Koning regeert in zijn nieuwe Koninkrijk zal het de taak van het oude volk zijn om alsnog de oude taak uit te voeren:

“Zie, Ik heb hem tot een getuige voor de natiën gesteld, tot een vorst en gebieder der natiën. Zie, een volk dat gij niet kendet, zult gij roepen, en een volk dat u niet kende, zal tot u snellen ter wille van de Here, uw God, en van de Heilige Israëls, omdat Hij u verheerlijkt heeft” (Jes. 55:4-5).

En:

“In die dagen zullen tien mannen uit de volken van allerlei taal vastgrijpen, ja vastgrijpen de slip van een Judese man, en zeggen: wij willen met u gaan, want wij hebben gehoord, dat God met u is” (Zach. 8:23).

+

Voorgaande:

De Ekklesia #1 De uitgeroepenen

De Ekklesia #2 De Gemeente van het Oude Verbond

De Ekklesia #3 Het koninkrijk

De Ekklesia #4 De troon van David en De gezalfde des Heren

++

Aanbevolen lectuur

1. Jehovah kan hem staande houden
2. Andere aanpak in de organisatie van de diensten # 3
3. Meerderheid protestantse kerken zit op zwart zaad
4. Kerk van eenzelfde lichaam levendig houden of laten groeien
5. Samen werken aan een Open Gemeenschap
6. Op zoek naar spiritualiteit 7 Prediking van het goede nieuws
7. Aankondigingsweek in Nederland
8. Zendingsdag HHK: Predikant is als een soldaat
9. Intenties van de ecclesia
10. Hoe moeten we prediken?

+++

Verder gerelateerd

1. Preek: Josua 8:30-35 Is daar belangriker dinge as om grond en besittings te verower ?
2. Preek: Psalm 2:10 Wees gewaarsku – ook oor godsdiens op skole
3. Skrifoordenking: Markus 1:35-39 – Predikers wat bid

+++